ขอเล่าย้อนถึงชีวิตผมคร่าวๆซักนิดนะครับ
ผมพอรู้ตัวนะครับว่าผมเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ผมชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าออกไปพบปะกับผู้คน
ในสมัยที่เรียนผมมีเพื่อนอยู่แค่กลุ่มเดียวเท่านั้นแต่ผมก็ไม่ได้สนิทกับใครคนใดคนนึงในกลุ่มเป็นพิเศษ
ตั้งแต่สมัยเรียนปวช.จนจบออกมาทำงาน ผมใช้ชีวิตอยู่กับแฟนเป็นหลักจะไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อนเท่าไหร่ครับ
เมื่อปลายๆปี 62 ผมก็พึ่งเลิกกับแฟนไปช่วงนั้นก็เลยเคว้งไปเลยครับ พอดีกับได้มีโอกาสมาทำงานที่ ตปท. อยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียวแถมมาติดช่วงโควิดด้วย Work from home มา3เดือนกว่าแล้วครับ วันๆอยู่แต่ในห้องไม่กล้าออกไปไหนเลย
Okมาเข้าเรื่องดีกว่า
คือพักหลังๆมาผมมีความรู้สึกอัดอัดเบื่อหน่ายกับอะไรหลายๆอย่างในชีวิต แต่ผมก็พูดหรือระบายกับใครไม่ได้เลยครับ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือครอบครัว ตั้งแต่ที่ผมเลิกกับแฟนมาผมเลิกเล่นSocialเกือบจะทุกอย่าง เหลือไว้แค่ LINE ที่เอาไว้ใช้สำหรับคุยงานเท่านั้นและใน LINE จะมีกลุ่มเพื่อนที่นานๆทีจะมีคุยกันบ้างครับซึ่งในกลุ่มมีกันอยู่3คน เวลามีอะไรผมจะคุยในกลุ่มซะมากกว่าเพราะรู้สึกสบายใจมากกว่าทักไปคุยแบบส่วนตัว และผมก็ไม่อยากจะทักไปคุยส่วนตัวเพื่อระบายปัญหาตัวเองด้วยครับเพราะรู้สึกเกรงใจเพื่อนมาก
สำหรับพ่อแม่ จริงๆผมก็สามารถพูดคุยกับท่านได้ทุกเรื่องนะครับ แต่ไม่รู้ทำไมว่าผมถึงมีความรู้สึกห่างเหินกับพวกท่านมากๆ ทั้งที่ก็เป็นครอบครัวเดียวกันเวลาผมคิดจะปรึกษาหรือพูดคุยอะไรจะมีความรู้สึกเกรงใจมากๆ คล้ายๆกับเพื่อนเลยครับ
สำหรับแฟนเก่าคงเป็นคนเดียวที่ผมรู้สึกไว้วางใจและสามารถพูดคุยกับเค้าได้ทุกเรื่องแบบสนิทใจ แต่ปัจจุบันก็หายไปจากชีวิตกันและกันแล้วครับ
ลึกลึกในใจ ผมแค่ต้องการใครสักคนที่ผมสามารถพูดคุยปรึกษาด้วยได้ทุกเรื่อง คนที่ผมไม่มีความรู้สึกกระอักกระอ่วนหรือเกรงใจเวลาพูดคุยกับเค้าคนนั้น ไม่จำเป็นต้องมีสถานะเป็นแฟนกัน ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือชาย (เกิดมาตั้ง20กว่าปีพึ่งจะมีความรู้สึกอยากสนิทกับใครสักคนแบบจริงจัง555😭)
-เกี่ยวกับอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้
พักหลังๆมานี้ผมรู้สึกอาการค่อนข้างจะหนักขึ้นมากครับคิดอะไรหรือมีอะไรในใจอยู่ดีๆผมก็พูดกับตัวเองหรือระบายกับตัวเองออกมาคล้ายๆว่ามีคน2คนคุยกันแต่จริงๆคือมีแค่เราคนเดียวที่คุยกับตัวเอง ความรู้สึกเหมือนเรากำลังคิดอะไรในใจแต่ดันพูดเป็นเสียงออกมาซะงั้น
ถ้าอยู่คนเดียวมันก็ไม่เท่าไหร่แต่เคยมีเผลอทำแบบนี้ตอนอยู่ข้างนอกด้วยครับมันเหมือนเราจะนึกคำพูดไว้แค่ในใจแต่ปากกลับกับพูดออกมาเป็นคำพูดแบบเราก็ไม่ได้ตั้งใจ
ผมกลัวว่าอาการเหล่านี้จะร้ายแรงขึ้นในอนาคต ผมควรจะต้องไปพบแพทย์หรือเปล่าครับ มีใครเคยมีประสบการณ์ หรือ อาการคล้ายๆผมบ้างครับ
ผมนั่งคุยกับตัวเองบ่อยๆ แบบนี้ผมยังปกติหรือเปล่าครับ?
ผมพอรู้ตัวนะครับว่าผมเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ผมชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าออกไปพบปะกับผู้คน
ในสมัยที่เรียนผมมีเพื่อนอยู่แค่กลุ่มเดียวเท่านั้นแต่ผมก็ไม่ได้สนิทกับใครคนใดคนนึงในกลุ่มเป็นพิเศษ
ตั้งแต่สมัยเรียนปวช.จนจบออกมาทำงาน ผมใช้ชีวิตอยู่กับแฟนเป็นหลักจะไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อนเท่าไหร่ครับ
เมื่อปลายๆปี 62 ผมก็พึ่งเลิกกับแฟนไปช่วงนั้นก็เลยเคว้งไปเลยครับ พอดีกับได้มีโอกาสมาทำงานที่ ตปท. อยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียวแถมมาติดช่วงโควิดด้วย Work from home มา3เดือนกว่าแล้วครับ วันๆอยู่แต่ในห้องไม่กล้าออกไปไหนเลย
Okมาเข้าเรื่องดีกว่า
คือพักหลังๆมาผมมีความรู้สึกอัดอัดเบื่อหน่ายกับอะไรหลายๆอย่างในชีวิต แต่ผมก็พูดหรือระบายกับใครไม่ได้เลยครับ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือครอบครัว ตั้งแต่ที่ผมเลิกกับแฟนมาผมเลิกเล่นSocialเกือบจะทุกอย่าง เหลือไว้แค่ LINE ที่เอาไว้ใช้สำหรับคุยงานเท่านั้นและใน LINE จะมีกลุ่มเพื่อนที่นานๆทีจะมีคุยกันบ้างครับซึ่งในกลุ่มมีกันอยู่3คน เวลามีอะไรผมจะคุยในกลุ่มซะมากกว่าเพราะรู้สึกสบายใจมากกว่าทักไปคุยแบบส่วนตัว และผมก็ไม่อยากจะทักไปคุยส่วนตัวเพื่อระบายปัญหาตัวเองด้วยครับเพราะรู้สึกเกรงใจเพื่อนมาก
สำหรับพ่อแม่ จริงๆผมก็สามารถพูดคุยกับท่านได้ทุกเรื่องนะครับ แต่ไม่รู้ทำไมว่าผมถึงมีความรู้สึกห่างเหินกับพวกท่านมากๆ ทั้งที่ก็เป็นครอบครัวเดียวกันเวลาผมคิดจะปรึกษาหรือพูดคุยอะไรจะมีความรู้สึกเกรงใจมากๆ คล้ายๆกับเพื่อนเลยครับ
สำหรับแฟนเก่าคงเป็นคนเดียวที่ผมรู้สึกไว้วางใจและสามารถพูดคุยกับเค้าได้ทุกเรื่องแบบสนิทใจ แต่ปัจจุบันก็หายไปจากชีวิตกันและกันแล้วครับ
ลึกลึกในใจ ผมแค่ต้องการใครสักคนที่ผมสามารถพูดคุยปรึกษาด้วยได้ทุกเรื่อง คนที่ผมไม่มีความรู้สึกกระอักกระอ่วนหรือเกรงใจเวลาพูดคุยกับเค้าคนนั้น ไม่จำเป็นต้องมีสถานะเป็นแฟนกัน ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือชาย (เกิดมาตั้ง20กว่าปีพึ่งจะมีความรู้สึกอยากสนิทกับใครสักคนแบบจริงจัง555😭)
-เกี่ยวกับอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้
พักหลังๆมานี้ผมรู้สึกอาการค่อนข้างจะหนักขึ้นมากครับคิดอะไรหรือมีอะไรในใจอยู่ดีๆผมก็พูดกับตัวเองหรือระบายกับตัวเองออกมาคล้ายๆว่ามีคน2คนคุยกันแต่จริงๆคือมีแค่เราคนเดียวที่คุยกับตัวเอง ความรู้สึกเหมือนเรากำลังคิดอะไรในใจแต่ดันพูดเป็นเสียงออกมาซะงั้น
ถ้าอยู่คนเดียวมันก็ไม่เท่าไหร่แต่เคยมีเผลอทำแบบนี้ตอนอยู่ข้างนอกด้วยครับมันเหมือนเราจะนึกคำพูดไว้แค่ในใจแต่ปากกลับกับพูดออกมาเป็นคำพูดแบบเราก็ไม่ได้ตั้งใจ
ผมกลัวว่าอาการเหล่านี้จะร้ายแรงขึ้นในอนาคต ผมควรจะต้องไปพบแพทย์หรือเปล่าครับ มีใครเคยมีประสบการณ์ หรือ อาการคล้ายๆผมบ้างครับ